Dromy

Goedemorgen, mijn naam is Jacqueline Schouten en 4 jaar geleden besloot ik een oudere dalmaat via het Din fonds in ons gezin op te nemen.

Dromy was vanaf het begin helemaal op haar plekje en van een schamele 18 kilo woog ze na 3 maanden 23!!! 

Het is echt de liefste hond die je je maar kan voorstellen!

We zijn nog elke dag blij met haar.

Op 20 maart vierden we haar 15de verjaardag!

Graag zou ik andere mensen willen motiveren ook eens te kijken naar de oudere honden op de site van het Dinfonds. Wij hebben er in iedergeval nog geen dag spijt van gehad.

Heel veel groetjes van mij en Dromy!!!!!

Boefke

En toen kwam Boefke ….

 Een dag zoals zovelen. Effe facebook checken. Oh, dalmatiërfokker Aleida heeft een foto gepost. Een guitige kop kijkt op, recht in de camera. “Boefke zoekt een nieuwe thuis”. Effe delen zodat die ook op mijn pagina staat, want elke hond verdient immers een leuke thuis, niet?

Maar dat kopje laat me niet los.  Nog maar eens effe er naar kijken, effe doorklikken naar de site van het Din-fonds. Het doet me iets. Zonder woorden even de foto tonen aan de echtgenoot.”Toffe kop. “ zegt-ie

Hmm. Dag later nog eens foto tonen aan de echtgenoot, weer zonder woorden, maar met een blik die waarschijnlijk genoeg zei. “Heb je er dan nog niet voor gebeld?” vraagt hij. Meer heb ik niet nodig.  Ik stuur een mailtje naar Jose Lagendijk en dan gaat de bal rollen.

Boefke zoekt een nieuwe thuis, en ik wil hem die geven.  Ons Dalmatiërteefje Benz wordt een dagje ouder, en de tuin, het huis vooral de wil is er om er een hond bij te nemen.

Boefke woonde ondertussen bij Freek en Anita, en hop, tussen Kerst en Nieuw reden we drie uur naar Noord-Holland voor een eerste bezoek aan Boef.

Liefde op het eerste gezicht. Boefke was wild, sprong hevig tegen ons op, trok aan de riem, was niet zindelijk, had eigenlijk in zijn jonge leventje niets, maar dan ook niets geleerd.  Onontgonnen terrein, een pup in een heel groot, maar zeer mager lichaam.

Hier was werk aan de winkel. Maar we waren er klaar voor.  Nog even wachten, en op 13 januari mochten we onze Boef gaan halen.

Een vermoeiende rit van 3 uur naar België, ‘rustig in de auto zitten’ was niets voor Boefke.

Thuisgekomen verliep de kennismaking met Benz zoals verwacht: beetje grommen, effe tonen dat zij hier de baas is, en het was in orde.

Dat gebrek aan zindelijkheid, dat was op 2 dagen gefikst. Af en toe gebeurde er nog wel een ongelukje, maar wat wil je, het is immers nog een pup.

Want dat was hij echt, in dat grote lijf zat een jong hondje dat het allemaal nog moest leren. In de puppyklas van de hondenschool ging het prima met deze reus tussen al dat jong geweld, en al gauw mochten we naar de A-klas.

Enkel met ons konijn, een Vlaamse Reus van 7 kilo, liep het mis. Boefke was nog maar enkele dagen bij ons, en hij had haar te pakken.  Op een zondag naar de dierenarts, hechtingen en een maand intensieve verzorging van het konijn ( en een fortuin aan dierenartskosten later), was het konijn terug op de been. Samenleven met Boef was echter een permanent gevaar voor konijntje-lief, dus een andere thuis werd voor haar gezocht en gevonden bij de schoonvader.  Konijntje is nu veilig en gelukkig in haar nieuwe thuis.

Nu, na 3,5 maand, is onze Boeveman (zoals hij door de 6-jaar-oude dochter liefdevol genoemd wordt) niet meer weg te denken in ons gezin.

Hij is nog steeds wild, loopt iedereen geregeld ondersteboven, maar is niet meer te vergelijken met de hond die we in januari mee naar huis namen. 

Hij werd mijn 3^e schaduw…ik word overal gevolgd door 2 dalmaten nu ipv door 1.Dat is soms om gek van te worden, maar als ik in die lieve lieve ogen kijk, dan weet ik…ik heb een goede beslissing genomen

Polly en Pixie

Polly en Pixie zijn nu 1 jaar bij ons.

Vorig jaar zag ik op de site van het DIN fonds  de foto’s van Polly en Pixie, 2 zusjes van 9 jaar.

Wij waren meteen enthousiast, wat een leuke honden!

Eerst hebben wij over en weer kennis gemaakt; de honden hadden het heel goed bij hun tijdelijke onderdak, zouden zij het bij ons ook wel leuk vinden? Gelukkig bleek al snel dat zij zich ook hier goed thuis voelden. Allereerst moest de buurt goed verkend worden, welke katten wonen hier, waar vinden we iets te eten, welke buurhonden komen langs de tuin, zijn de eenden om op te eten of mag dat niet?  (ik wist nog niet hoe snel Polly iets kon vangen….gelukkig liet ze iets ook weer  snel ‘los’!)

En dan het bos, wat ruikt het daar lekker naar konijntjes en eekhoorntjes en andere dieren! Maar ook bosbessen, frambozen en bramen blijken heel aantrekkelijk.

In het bos zijn het erg ondernemende dames, wij maken dagelijks flinke wandelingen, heerlijk.

Wij hebben nu alle seizoenen met hen meegemaakt, de sneeuw was fantastisch.. ze sprongen zo vrolijk rond!, in de zomer was het bos lekker koel en vond vooral Polly het heerlijk om uitgebreid uit een sloot te drinken. Maar van regen houden zij niet zo, soms blijven zij dan liever in de auto zitten!

In alle jaargetijden houden zij zichzelf heel schoon, ze springen met grote sprongen over modderplassen heen.

Onderweg in het bos wordt er volop gesnuffeld en gegraven, en geoefend…………….

Als wij weer thuis zijn, en als zij lekker gegeten hebben (wat ongelofelijk snel gaat!) is er niets fijner dan lekker knuffelen op hun favoriete plekje:  de bank.

Zij zijn inmiddels 10 jaar maar nog vol energie, altijd enthousiast en altijd vrolijk! Moesten wij in het begin nog goed kijken of het Polly of Pixie was, nu horen, voelen of zien we in 1 oogopslag met welke spikkel wij te maken hebben. Polly is zijdezacht en haar gezicht spreekt boekdelen; Pixie lijkt onverstoorbaar maar houdt alles heel goed in de gaten!

Polly en Pixie zijn niet alleen heel lief en heel leuk maar ook heel mooi! In de buurt worden zij ‘de prinsesjes’ genoemd omdat zij zo mooi dansend over straat gaan.

Toen ik hun foto’s op de site zag dacht ik, wat een leuke honden, nu , een jaar verder, weet ik: het zijn fantastische honden, en wij zijn ongelofelijk blij met hen!!

Casper

Toen april 2010 onze Chappy overleed, afkomstig van Dalmoor Manor, maar door ons in 2004 uit het asiel gehaald, waren we flink ontdaan en besloten voorlopig geen hond meer te nemen. Aanvankelijk leek dat uitstekend te werken: we zaten nog vol herinneringen aan ons verloren vriendje en konden weg wanneer we maar wilden. Maar toch ging het knagen; de lege plek waar de mand had gestaan werd steeds groter en we keken steeds meer en langer naar de DIN-site. Begin 2011 hadden we ons besluit genomen: tijd om onszelf en een weeshondje een plezier te doen.
Na eens geïnformeerd te hebben hoe een en ander in zijn werk ging bij het DIN waren we om. Omdat we geen speciale voorkeuren hadden m.b.t. geslacht of leeftijd hebben we bij mevr. Lagendijk gevraagd welke op dat moment het moeilijkst te plaatsen was. Zij vond dat Casper van 9,5 jaar wel een kans verdiende omdat hij al lang in de opvang zat. We besloten te gaan kijken of we een klik konden krijgen met hem.
Op 2 februari met goed gemoed (maar wel op tijd) van Zeeuws-Vlaanderen naar Lambertschaag getogen, waar Casper bij Anita en Freek in de opvang zat. Na een warm welkom en koffie was het tijd voor de kennismaking met Casper: we hebben een lekker stuk met hem gelopen en zagen Casper wel zitten: hijzelf reageerde goed op ons, dus wat lette ons nog!!
’s Avonds eindelijk thuis gekomen bleek hij wat hongerig te zijn: binnengekomen in de woonkamer rende hij wat rond en griste in het voorbijgaan iets van koek met plastic en al weg van een kastje. Eenmaal tot rust gekomen kwam hij naar me toe, sprong tegen me op en drukte zijn kop tegen mijn buik; meteen heb je het gevoel een vriendje voor het leven te hebben.....
Na zijn eerste nacht werd ik wakker van een onheilspellend geklater in de gang: die hoorde kennelijk nog niet tot zijn nieuwe woonomgeving en hij had besloten zichzelf daar vast uit te laten. Hij nam het in het begin niet zo nauw: denderde door de planten en plaste de tuin onder en na een geslaagde ontsnappingspoging ook die van omringende buren in de omgeving.
Casper leerde echter snel bij en deed erg zijn best. Hij had voor ons nog wat onbeschreven pagina’s in zijn boek en was voor ons een Bassie en Adriaan, Jeckyll en Hide, Runaway Man en noem ze maar op.
Hij is erg energiek, dol op katten (het liefst zo rauw mogelijk) en gek op fietsen. Dat doen we dan ook zo’n vier keer per week. Eenmaal thuis gekomen rust hij even en komt dan met zijn speelgoed om ons ook nog even af te peigeren. We kunnen soms niet geloven dat hij al op zo’n gevorderde leeftijd is.
In het naburige natuurgebied wandelt hij graag en ontmoet daar zijn nieuwe vrienden, waarmee hij heerlijk ravot en ons dan zichtbare argumenten geeft hem thuis eens flink op te frissen. In de zomer heeft hij twee weken op een Duck Tolling Retriever pup gepast wat hij met verve heeft uitgevoerd. Hij heeft er iedere dag als een goede vader voor gezorgd: zo moe hebben wij hem nog niet gekregen! Hij kon er heerlijk zijn dominantie op botvieren, wat hij alleen na het vertrek van het kleintje nog even
moest afbouwen.
Na ruim een half jaar bij ons te verblijven, zijn we onafscheidelijk geworden. Bij alles wat we doen en waar we gaan wil hij bij ons zijn, maakt hem niet uit hoe we gaan en waarheen. Als hij een keertje niet mee kan is hij dan ook ronduit teleurgesteld en laat dat goed merken met een ingetogen gegrom.
Hij heeft zijn plekje in onze roedel helemaal gevonden. Het dagelijkse rollen in de tuin, fietsen, verdedigen van het fort tegen vermeende indringers, zijn vreugdecapriolen op het strand, het ’s avonds kroelen op de bank.
Het oogt alsof hij helemaal tevreden is en dat geldt evenzeer voor ons. Een geweldige match!!!! We hopen alleen nog maar dat zijn opvanggenootje Sky ook snel een fijn thuis krijgt.....!!

Terra

Mijn nieuwe huisgenoot.

Op een dag stond mw. Lagendijk op mijn voicemail met de boodschap dat er een leuke dalmaat in bemiddeling was gekomen.
Eentje met bruine vlekken, Fedor mijn vorige dalmaat had zwarte vlekken, maar bruin is ook best leuk natuurlijk.
Ik ging de omschrijving lezen en tja die zag er wel heel leuk uit.
Nadat ik contact met de eigenaar had gelegd, stelde hij voor haar (het is een meisje) te brengen voor een “proef=-weekendje”
En dat was best spannend, op vrijdagavond stopte er een auto in de straat en danste er een lieve stippelkont uit.
Ze liep een beetje onwennig door het huis, het werd pas pijnlijk toen het baasje vertrok. Het ging mij door merg en been zoals ze keek.
De eerste dagen was ze ook wat onrustig, maar dat was snel over gelukkig. Ik neem haar zo vaak als kan mee overal naar toe.
En we zijn ook vaak samen thuis. Nu heb ik nog een oude zwarte kater en die vond het allemaal wel prima, maar Terra, zo heet mijn dalmaat denkt daar toch even anders over. Het is mijn vrouwtje en jij blijft lekker uit de buurt, dacht zij! Nou, dat heb ik natuurlijk met zachte hand bijgestuurd en haar verteld dat de kater al heel oude rechten heeft. Inmiddels hebben ze zelfs samen in de mand geslapen en ook in de nacht verzamelt het spul zich gezellig bij mij in de buurt. Dat gaat prima.
Toen mijn dochter ons zag zei ze: mam, dit plaatje klopt helemaal, deze hond hoort bij jou.
Mijn kleinkinderen vinden haar geweldig en ze is er ook superlief mee. We hebben een pannenkoek feestje gehouden ter ere van haar komst.
Deze week is er een logeetje en zij zei mij dat je goed kunt zien dat ik haar baasje bent. Ze houdt je heel goed in de gaten, was haar conclusie.
Lieve Terra, je bent een verrijking in mijn leven en ik wil je nooit meer kwijt. Ik heb je voor altijd in mijn hart gesloten.
Laten we samen maar oud worden, grote vriendin. Je bent een geweldige hond. Een trouw maatje waar ik zielsveel van hou

Resty

Hallo allemaal ik heet Resty!

13 November 2010 (Ik weet het nog goed) lag ik lekker in mijn hok bij Freek en Anita. Ik hoorde een auto stoppen en kinderstemmen. Jammer genoeg ging iedereen het huis binnen en kon ik niets meer horen.....

Opeens kwam Freek me halen; ik werd even stevig toegesproken dat ik lief moest zijn (nou moe...dat ben ik altijd...) en mijn riem werd aan een vreemde mijnheer gegeven. Er stond een mevrouw vriendelijk te lachen met drie kinderen ernaast. Nou die heb ik even flink afgelikt en onder gekwijld (daar zijn mensen dol op weet je...) Mocht ik toch zomaar gaan wandelen! Even lekker aan de riem getrokken en lief gekeken naar die mensen. Opeens draait die meneer zich om en gaat uit zijn auto nóg een hond halen. Ha-ha wat een rare hond, wit met zwart net als ik, maar veel kleiner. Nu gingen we weer wandelen. Dat kleine hondje kijkt wel een beetje nijdig naar me zeg......

En ja hoor, deze mensen vinden me zo mooi en lief, ze nemen me mee naar hun huis! Ik spring gelijk de auto in natuurlijk! Dat kleine hondje (Anoek heet ze ) mag voor in de auto zitten. Na een hele poos auto rijden kom ik in mijn nieuwe huis. Ik krijg een heel groot kussen.

Anoek vind me eerst niet zo aardig, maar nu ik haar ieder morgen helemaal aflik en heb beloofd haar niet meer omver te lopen als we buiten spelen komt ze 's avonds lekker bij me op mijn kussen liggen. Het is hier fijn, mijn Nieuwe Familie woont hier helemaal tussen de weilanden. Het vrouwtje was helemaal verbaasd dat ik zo'n keurig opgevoede hond ben. Natuurlijk, als mensen zeggen; "Zit, Af, Blijf" dan doe ik dat gewoon....Ze wist zelfs dat ik van fietsen hield! Nou, dat heb ik laten zien hoor, ik heb haar vol gas over die polderwegen getrokken. Vrouwtje vond dat zo knap dat ze thuis eerst een halfuur op de bank moest gaan liggen.

Vrouwtje wandelt veel, en ik mag ieder dag los lopen of naast de fiets rennen. Mijn baasje is ook lief. Als hij uit zijn werk komt probeer ik altijd op zijn schoot te klimmen, daar moet iedereen erg om lachen. De kinderen hier zijn helemaal gek op me, ik word toch veel geknuffeld! Jammer dat de kinderen me niet uit mogen laten, ik sleep ze zo graag achter me aan het dorp door!

Ik ben hier nog niet helemaal gewend (vrouwtje denkt dat ik mijn Oude Familie soms nog mis...) en vind het erg jammer dat ik hier niet uit de prullenbak mag eten, de vaatwasser uit mag likken of op de bank mag liggen. Ook vind ik dat ze me wel meer eten mogen geven, weten ze niet dat ik veel meer honger heb dan andere honden?! Ieder uur een grote bak voer lijkt me wel wat. Ik sta ook altijd voor de kast met eten, maar het vrouwtje lacht me gewoon uit! Dus als ze even niet kijkt haal ik lekker alle lege (cola)flessen uit de kast en knaag die helemaal op....en als Anoek niet snel genoeg is pak ik lekker haar brokjes en kluiven ook af héhé.....

En ik zal een geheimpje verklappen; mensen kunnen niet goed lopen met die gladheid en sneeuw! Dus als het vrouwtje even niet oplet.....trek ik toch even hard aan die riem! Ze is al twee keer plat op haar gezicht gevallen. Dan sta ik toch stiekem in mezelf te lachen.......Vrouwtje kan toch hard mopperen zeg!

Vriendelijke Poot van Resty, en mijn kleine vriendin Anoek.

Duca (voorheen Fido)

Hallo Dalmatiërvrienden!
Ik ben Duco (heette eerst Fido). Echt een stoere naam .. vonden mijn nieuwe baasjes
veel beter mij passen. Ik ben een levenslustige reu en vier jaar oud!
Ik stond op de site van het DIN-Fonds en mijn nieuwe baasjes, die zelf meer dan dertien jaar al een Dalmatiër hebben gehad, hij is onlangs overleden, hebben mijn foto gezien, ze waren meteen verliefd op mij (wat wil je, ik zie er goed uit, gespierd, atletisch, leuke kop…). Ik ben namelijk nogal onstuimig met kleine kinderen dus ik kon beter naar een nieuw thuis zonder kleintjes.
Ik ben met de auto mijn eventuele nieuwe woonplek gaan opzoeken en ik moet zeggen,
het klikte meteen, leuk dorp, veel groen, enne, leuke mensen die mij welkom heetten.
Dus er werd snel beslist dat dit mijn nieuwe thuis zou worden.
Ik ben dus sinds 16 juli bij mijn nieuwe baasjes in Nederland, ander taaltje voor mij,ik kom namelijk uit België maar mijn Nederlandse bazinnetje vond het beter dat ik in Nederland ging wonen, daar gaan ze blijkbaar toch leuker om met honden dan in België. 
Het is inderdaad zo dat mensen in Nederland meer gaan wandelen met hun hond dan in België, daar zitten honden toch vaker in een ren en achter een hek in de tuin. Dat betekent wel dat ik nu veel honden tegenkom onderweg, voorheen ging ik ook vaak in de tuin spelen en liep ik naast de fiets. Even wennen hoor al die vreemde honden, ik doe maar meteen gek als ik er een zie, maar daar zijn mijn baasjes niet zo van gecharmeerd haha..
Dus probeer ik me te gedragen en goed te luisteren, maar hallo, ik leer dat niet
zo snel, geef me even de tijd… Ik moet zeggen, ze hebben, mijn baasjes dus, wel geduld met me, ik ben dan ook zo lief mogelijk in huis en daar word ik ook vaak voor beloond.Ik ben waaks, maar niet overdreven, ik ben gezellig voor iedereen die op visite komt, ben ook al gewend aan de kinderen van mijn nieuwe baasjes, die wonen niet bij mij, maar al op zichzelf, ik speel regelmatig in de tuin met een groot touw,
je kent zo’n ding wel, dat probeer ik zo snel mogelijk in tweeën te bijten, dat vind ik echt een leuke bezigheid! Wordt getrakteerd op vier uitjes per dag en ga zo vaak mogelijk naar een veldje hier in de buurt waar ik los mag lopen, daar speel ik dan met mijn bal.
Al met al is het me allemaal reuze meegevallen moet ik zeggen, ik heb mijn eigen plek hier in huis, voor de open haard, die gaat tegenwoordig ’s avonds aan, lekker joh…


Ik voel me echt thuis en geliefd, ik wens dat eigenlijk elke hond toe die een nieuwe baas krijgt! Ik ben tevreden en heel blij dat het allemaal zo is gegaan…

Ferme pootjes van Duco.

Romeo

Mijn verhaal

Ik ben Romeo, 5 jaar oud. Ik heb voordat ik in Utrecht kwam wonen bij twee verschillende gezinnen gewoond. Eerst bij twee mensen die gingen scheiden, daardoor konden zij in verband met hun werk niet goed voor mij zorgen. Ik zou dan hele dagen alleen thuis zijn en dat vind ik niet zo gezellig. Deze mensen hebben via het DIN-fonds een nieuw vrouwtje en baasje voor mij gevonden. Helaas werd mijn nieuwe baas ernstig ziek. Deze mensen hebben drie maanden goed voor mij gezorgd en zijn daarna via het Din-fonds op zoek gegaan naar twee nieuwe baasjes. 
Op ….. kwamen twee mensen bij mijn vorige baasjes komen koffie drinken. Ze vroegen aan mijn baasjes of ik een eindje met hun mocht wandelen. Ik vond het maar raar toen mijn vrouwtje mij vroeg of ik naar buiten wilde. Ik ging nooit om deze tijd wandelen, dus ik kroop snel onder de tafel. Ik vond het veel te gezellig om koffie te drinken met deze mensen.
Uiteindelijk ben ik toch maar mee gegaan om een wandelingetje te maken. Ik heb lekker hard aan de riem getrokken hoor, maar ook laten zien dat ik wel een lieverd ben, want het was tenslotte de eerste keer dat ik deze mensen zag. 
Na de wandeling hebben mijn baasjes, nog wat gepraat over mij en toen vertelden ze mij dat ik mee mocht met Claudia en Henk-Jan (zo heten die mensen). Zo, ik kan je vertellen dat was best vreemd. Ik moest opeens in zo’n donkergrijs ding springen van mijn baasjes. Haha, denk maar niet dat ik in dat ding ben gesprongen. Ik vond het maar raar. Uiteindelijk hebben ze mij opgetild en ben ik lekker gaan liggen in de auto, jaja nu weet ik het inmiddels, zo noemen ze zo’n grijs ding.
Na ongeveer een uurtje rijden kwam ik aan in mijn nieuwe huis. Wow dat ruikt anders. Ik heb alles eerst eens even goed bekeken en daarna ben ik lekker gaan slapen op mijn oude en vertrouwde kleedje en heb het kleed onder de tafel ook even uitgeprobeerd. 
Ik vond het best leuk in mijn nieuwe huis. Het was best wennen hoor, ik deed aan het begin net alsof ik doof was. Claudia en Henk-Jan riepen mij dan bijvoorbeeld, maar ik deed net alsof ik hen niet hoorde. Zal ik je eens wat grappigs vertellen? De eerste keer dat ik los mocht lopen, heb ik ze lekker een half uur laten roepen. Ik deed net alsof het een spelletje was en zij maar roepen dat ik moest komen omdat we weer naar huis gingen. 
Inmiddels weet ik wie mijn nieuwe bazen zijn en luister ik goed naar ze. Ik heb afgelopen maand kennis gemaakt met de familie uit Canada en heb laten zien dat ik een echte Nederlandse hond ben. Ik heb voor het eerst iets van de tafel gestolen, een dropje! Haha ik vind ze heerlijk. Mijn baasjes vonden het iets minder grappig dat ik iets van de tafel afpakte, maar die mensen uit Canada konden er wel om lachen. 
Ook houd ik graag toezicht in de keuken als mijn baasjes aan het koken zijn, ik krijg dan zo’n rood wit stippeltjes ding om. Mijn baas heeft hem ook wel eens om. Kijk hier zie je mij op de foto. 
Ook zit ik graag voor het raam in de keuken. Ik houd alles en iedereen in de gaten die voorbij komt. Soms doe ik niet zo lief en begin ik heel hard te blaffen tegen iedereen die ik zie lopen. Mijn buurmeisjes vonden dat wel een beetje eng, ondanks dat ze mij er wel lief uit vinden zien. Ook wordt er vaak op straat gevraagd of ik in de film heb gespeeld. Mijn baasjes moeten dan altijd erg lachen, maar ik had dat eigenlijk best graag gewild. Ik vind het ook erg leuk om naar de 101 Dalmatiers te kijken, ik blaf dan lekker mee met alle honden. Als ik buiten andere honden tegen kom, dan doe ik wel eens ondeugend en begin ik bijvoorbeeld te grommen of te blaffen. Waarom ik dit doe? Nou ik wil graag laten zien dat ik toch echt de sterkste ben. 
Mijn baasje en vrouwtje gaan in oktober trouwen. Ik had de eer om het nichtje van mijn vrouwtje als bruidsmeisje te vragen. Kijk maar ik had een hele mooie gouden tas om mijn nek hangen en daar zat een cadeautje voor haar in. Ze was heel blij om mij te zien. Ook mag ik mee met de trouwerij, ik hoop alleen niet dat ik dat ook een trouwpak aan moet. 
Verder is iedereen helemaal verliefd op mij. Ik hoor altijd dat ik heel lief ben. Wanneer mijn baasjes een dagje weg gaan, dan willen mensen altijd erg graag op mij passen. Ook heb ik al gelogeerd. Dat vind ik ook erg leuk, dan word ik vaak extra verwend met koekjes, fruit en hele lange wandelingen naar het bos. Dit vind ik erg leuk, maar aan de riem trekken kan ik dan wel als de beste. Wanneer mijn baasjes mij weer op komen halen dan ben ik altijd helemaal door het dolle heen, want mijn oppas zegt altijd dat ik maar bij hen moet komen wonen. Ik ga dan toch wel liever weer mee naar Utrecht, want daar heb ik het erg naar mijn zin en mij baasjes zijn stapel gek op mij. 
Pootje,
Romeo

Noppes

Hallo allemaal,
Ik wil mij even voorstellen om te laten weten dat het goed met mij gaat. Ik ben Noppes en ben negen jaar. Sinds juli 2009 woon ik in Zuidhorn. Daar had ik nog nooit van gehoord, want ik kom uit Rotterdam en omstreken. Maar het is een dorp vlakbij Groningen weetik nu. Ik kon mijn nieuwe baasjes in het begin niet zo goed verstaan, dat Gronings moest ik nog leren. En soms verstond ik het wel maar deed ik net alsof ik het niet begreep.
Ik woonde na een moeilijke jeugd heel lang bij een lieve mevrouw en mijn vriendinnetje (ook een dalmaat), maar door omstandigheden kon ik niet meer bij haar blijven. Ze bracht me naar een gezin waar ik mocht wonen. Dat was maar heel kort. Er woonde nog een hond en we vonden elkaar niet zo aardig. Toen kwam ik in een opvang centrum in Noord-Holland terecht. Daar waren nog veel meer honden, dat was wel leuk, maar ik miste wel aandacht.
In de zomer kwamen drie mensen mij ophalen. We gingen eerst een stukje wandelen, dat vond ik wel vreemd, maar ik ging toch met ze mee. Na een lange auto rit kwam ik dus in Zuidhorn aan. Ik moest heel erg wennen aan mijn nieuwe baasjes. Ik wist niet of ik hier nu zou blijven of weer ergens anders naar toe moest. Ik miste mijn baasje en vriendinnetje en was soms een beetje bang. Ik kende die mensen helemaal niet. Maar gelukkig voel ik me nu helemaal thuis. Ik ga graag wandelen met de man des huizes. Ook met het vrouwtje ga ik vaak uit. Er woont ook nog een jongen in huis, maar met hem wil ik liever niet meer wandelen. Ik heb een ongelukje gehad toen ik met hem op stap was, ik was een beetje eigenwijs en sprong tegen een (langzaam) rijdende auto. Mijn pootje was gebroken en ik heb wel zes weken met gips gehinkeld. Gelukkig is nu alles weer goed en kan ik weer rennen als de beste.
Volgens mij zijn mijn nieuwe baasjes blij dat ik er. Ik hoor ze wel eens praten over Lady. Dat was ook een hond met stipjes, net als ik. Ik heb haar niet gekend, want ze is er niet meer. Ze is 13 jaar geworden heb ik gehoord. Mijn baasjes missen haar nog wel, maar gelukkig kan ik ze weer vrolijk maken, dan is het niet zo stil in huis.
Oh ja, er zijn ook nog twee katten. Ze vonden mij niet zo leuk toen ik hier net kwam wonen. Nou ja, ik schonk er maar geen aandacht aan. Maar nu woon ik alweer ruim een half jaar bij mijn nieuwe baasjes. De katten wennen steeds meer aan mij. Ze komen zelfs al even bij mij snuffelen.
Ik vind dat ik best goed luister. Maar een ding leer ik nooit af. Eten pikken van het aanrecht of de tafel. Als daar iets lekkers staat dan moet ik dat gewoon even proeven. Dan moeten ze dat maar opruimen, toch? En ik lig graag op de bank. Dat mag eigenlijk niet, want ik heb een hele grote mand gekregen. Knuffelen mag ik ook graag doen. Ik ben nu al helemaal gewend aan mijn nieuwe thuis en baasjes. Ik denk dat ik hier voor altijd blijf.

Pootje,
Noppes

Zoé - Pheastos

Dag beste mensen van het DIN-Fonds, 25-07-2009

Wij hebben al ruim 4jaar een geweldige dalmaat die heel erg op zijn plek is in Groningen vanuit het DIN-Fonds. Hij heette Zoé maar wij noemen hem Pheastos.
Vanaf de eerste dag voelde hij zich thuis bij ons terwijl hij toch al 2 adressen gehad had.
Hij heeft wel een heel groot nadeel want er is geen eten veilig voor hem..
Als wij bezoek hebben eet hij de taart onder de neus van het bezoek weg. Aanrecht, kooktoestel, boodschappentas van vreemde mensen, het maakt niet uit waar dan ook, nergens
is eten veilig voor hem. Wij weten dit en moeten altijd opletten en vinden hem toch verschrikkelijk lief.
Hiervoor hadden we ook al 27 jaar verschillende dalmaten met veel plezier gehad maar hun eetlust was iets minder groot.
Pheastos wordt in november 9 jaar en we hopen nog jaren plezier van hem te hebben.
Hij is naar kinderen, volwassen mensen en andere honden bijna altijd vriendelijk.
Kortom een leuke hond is het.

Vriendelijke groet,
Janny Kruizenga

Skamander

Een klein berichtje van mij. Ik ben Skamander. Ik ben in februari van dit jaar bij mijn nieuwe bazinnetje in huis gekomen. Wel even wennen hoor. Mijn bazinnetje had 3 katten. Kun je na gaan. Twee van deze beesten waren en zijn heerlijk bang van mij. Maar er was een pikzwarte die al heeel oud was en gewoon maling aan mij had. Ook goed dan kijk je daar gewoon niet naar om. Na een poosje ging alles prima. Veel wandelen en knuffels doen het heel goed. Maar toen werd mijn bazinnetje heel erg ziek. Eerst zag ik haar helemaal niet meer en was er een meneer die in eens voor mij zorgde.
Toen kwam er een heerlijk bed in de kamer en ja hoor daar was ook mijn bazinnetje weer. Het enige leuke hieraan was het bed, maar voor de rest was iedereen niet erg vrolijk. Er werd veel over mij gepraat dat begreep ik wel. Ik mocht toen een weekend mee naar de Ardennen (heerlijk was dat met negen mensen om je te verwennen) Op de terugweg bracht Marko mij bij heel aardige mensen met een hele grote tuin.

Ik ben daar een paar maanden wezen logeren omdat mijn vrouwtje nog niet voor mij kon zorgen.
Nu ben ik alweer een poos in mijn eigen huis. Vrouwtje is nog veel thuis dus veel naar buiten de bossen in. Ik ben dan wel erg smerig als we terug komen want er is altijd wel een hond in het bos die spelen wil. Maar dat vindt ze niet erg.
Ik vind het hier erg fijn. En ik denk dat mijn bazinnetje mij wel lief vindt.
Bazinnetje: Ja, Skamander is niet meer weg te denken uit mijn leven. Het is een schat. En hij lacht. Wat ik wel wist van mijn eerste dalmaat 30 jaar geleden maar door de jaren heen vergeten was.
Dikke poot van Skamander

Taco (Vervolg)

Hallo allemaal,
Even een update van mij, Taco.
Sinds 13 maart 2005 woon ik nu in Valkenburg aan de Geul bij 3 hele fijne baasjes.
Op 13 maart van dit jaar heb ik weer een klein baasje erbij gekregen. Dat was wel even schrikken. Komen mijn baasjes thuis, nadat ik mijn bazinneteje een paar daagjes niet had gezien en hebben ze ineens een vreemd geluid meegenomen in een rare stoel. Toen wilde ik natuurlijk wel even kijken en snuffelen. In het begin vond ik het een beetje eng, maar nu heb ik weer nieuwe handjes en voetjes voor aan te lekken, al is mijn bazin daar niet altijd even blij mee.

Het allerkleinste bazinnetje moet ik natuurlijk goed beschermen, vooral als mijn baasje er niet is! Dan kan ik goed tekeer gaan aan de poort van mijn domein Mijn bazin staat zich dan een beetje te ergeren aan de voordeur, maar daar trek ik me lekker niets van aan (want ze kan toch niet bij me) en ga lekker tekeer tegen het bezoek, dat dan behoorlijk onder de indruk is! Volgens mij is mijn bazin wel samen met mijn baas voor een oplossing aan het zoeken.
Ik vind het hier geweldig, grote tuin, lekker wandelen, voor aan het raam kijken, achter aan het raam kijken, aan de deur blaffen enz. Op de foto lig ik met mijn broer Dexter te rollebollen in het gras, toen hij samen met zijn baasjes naar mijn nieuwste bazinnetje is komen kijken.

Met mijn baasje heb ik tot nu toe 7 cursussen gevolgd: de puppiecursus (terwijl ik al 1,5 was), gehoorzaamheid voor gevorderden, 3x behendigheid (steeds een stapje moeilijker), frisbee (maar dat vond ik niet leuk, moest ik steeds iets terugbrengen en daar had ik geen zin in), en combi-sport (behendigheid/gehoorzaamheid samen met de baas, haha). Op bijgaande foto's poseer ik voor enkele van mijn behaalde diploma's en zie je me in aktie tijdens de cursus.
Het hier goed uit te houden en ik heb het razend druk met mijn gezin.
Taco

Cyrano (Opa)

Sinds februari van dit jaar woont Cyrano bij ons. Hij zat in het DIN-Fonds en gezien zijn leeftijd was er weinig zicht op een huis voor hem. Het was de bedoeling dat hij bij ons zou logeren tot er een baas voor hem gevonden zou zijn. Maar omdat hij al 12 jaar is en al best veel moeite had met al die verhuizingen leek het ons beter dat hij zou blijven. Hij is nog erg actief en loopt met gemak nog lange wandelingen mee maar wel in zijn eigen tempo. Hij loopt nog wel eens met de "verkeerde benen" mee want hij kijkt niet erg omhoog,zodat ik weer achter hem aan kan rennen om op te halen. Hij is lief tegen alle honden al voelt hij zich wel een beetje de man van de twee teven van ons. Na wat zoeken met voeding poept hij weer buiten en is het weer vast. Hij krijgt regelmatig vers vlees wat we afwisselen met brok. Hij durft nu op de bank te liggen en kan heel lang en diep slapen. Maar het liefste is hij bij je in de buurt. Wij denken en hopen dat hij nog heel wat jaren mee kan.Groeten Corrie Kuindersma en Pieter Bosschieter

Rakker

Hallo. Hier bij even een stukje voor het dinfonds. Om te beginnen ben ik heel blij met het dinfonds, want dankzij Jose en Jan hebben wij weer een schat van een hond in huis, zijn naam is Rakker en die naam past heel goed bij hem,toen onze dalmatiër op 12 en half jarige leeftijd zijn laaste adem uitblies waren wij (max en eva) zo verdrietig dat wij tegen elkaar zeiden,dat was echt onze laatste hond,wij kunnen die pijn echt niet meer aan,en wij dachten dat na 45 jaren een drie dalmaten en nog wat ander honden gespuis.dat voor ons de koek op was,toch blijf je steeds maar weer zoeken en iedere keer zeiden wij keihard NEE, wij doen het niet meer. Op een dag zit ik (eva) op het internet en blijf even hangen bij de honden pagina,wel eens waar weer bij de dalmatiër,en daar zie ik het dinfonds, ik gekeken en gekeken,en daar zag ik weer een plaatje van een hond ,mijn man zei doe het toch niet joh!! maar hij vond de hond wel erg mooi en leuk.Ik de stoute schoenen aan getrokken en Jose gebeld,de situatie uitgelegd wat mij erg verbaasde was dat zij super naar mij luisterde en mij ook nog wat vragen stelde en daar door mij het idee gaf dat zit goed ,na en leuk telefoontje zei Jose je hoort wel van ons en ik dus iedere dag kijken of ik al een mail had van het dinfonds,terwijl ik ook dacht dat word toch niks waarom vraag mij het niet.Op een dag kom ik van mijn werk en mijn man zegt jose heeft gebeld ,hup schoenen uit jas uit en bellen,en jose zei toen ik heb een hond die aan jullie verwachtingen en eisen voldoen,ik mocht contact opnemen met de eigenaars en dat deden wij dan ook de zelf de avond,het was n.m een bruine dalma.en wij hebben al die jaren een zw witte gehad,dat is dus niks voor ons geworden,ik vond het erg jammer maar ik dacht dan maar niet.na een paar weken weer een telefoontje van jose en dat was een zwart witte dalma,maar ja ik wilde eigenlijk een bruine,wat een gelukkie dat Jose mij belde want die zwart witte is het helemaal,voor ons zijn liefde en warmte is niet te vergelijken met welke kleur dan ook,hij is vrolijk en pas 4 jaar dus wij kunnen er hier weer tegen aan,wij hebben met zijn eerder baasjes een heel leuk contact,zij bezoeken ons en wij gaan hun met de hond ook weer opzoeken,dus al met al zijn hier twee gelukkige mensen die dank zij het dinfonds,weer een zwart met witte spikkels hebben lopen,nogmaals,wij zijn weer een happy family,de volgende keer zal ik jullie vertellen over mijn eerst dinwandeling.allemaal de groeten van Rakker en zijn baasjes dank je wel jose en jan,groetjes

Donna

Een berichtje van Donna. Ik ben bijna 6 mnd. bij m,n nieuwe baasjes en heb het reuze naar m,n zin. Ik ben dan ook een lieverd hoor, tenminste dat zegt m,n bazin heel veel. Ik lach dan ook veel naar de baasjes en die vinden het prachtig als ik van die gekke bekken trekt en regen dat vind ik niet erg meer, word lekker droog gerost en krijg een lekker koekje toe. Lieve mensen van het DIN-FONDS jullie begrijpen het al hé, ik maakt het hartstikke goed. Groeten van m,n baas en bazin Annie en Adrie. Donna de dal

Sascha

 

Hallo allemaal, Ik ben Sascha (dochter van Zeus Kersta di Cynarchos en Miranda van Genoenhuizerwoude) en ik heb 22 juli jl. mijn 15e verjaardag gevierd!!! Ondanks mijn uitzonderlijk hoge leeftijd en een lichte herseninfarct in maart van dit jaar ben ik nog in goede conditie en speel ik af en toe nog met andere honden bij ons in het park. Ik zal hieronder in het kort proberen te vertellen hoe het mij de afgelopen 15 jaar is vergaan. Ik werd op 22 juli 1991 geboren in St. Oedenrode, daarna ben ik tot 2 keer toe bij andere gezinnen in huis gewezen, maar deze vonden mij te dominant en hebben toen afstand van mij gedaan. 

Eind mei 1993 ben ik eindelijk via het DIN-fonds ben mijn huidige baasjes Peter en Margit, die net waren gaan samenwonen, terechtgekomen. Sindsdien is er veel veranderd: in 1995 kwam poes Youri bij ons wonen en zij werd mijn beste vriendin, mijn baasjes trouwden in 1996 en in 1998 werd Sanna geboren, gevolgd door haar broertje Jonne in 2001. In 2002 kwam ook konijn Stampertje bij het gezin. Zoals je ziet is het een gezellige boel en krijg ik genoeg aandacht. Ondanks dat ben ik nog altijd erg blij als de deurbel gaat en er visite komt. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Ik hoop dat ik nog zo in goede gezondheid mag doorleven en misschien wel de 16 jaar mag halen!!! Een poot van Sascha.