Afgelopen zomer ben ik, in verband met mijn MBO opleiding dierverzorging, op stage geweest in de kennel of The Three Thunips. Ik was daar 4 weken intern omdat het wekelijks op en neer reizen van uit Vlissingen nogal wat tijd en energie kost. Natuurlijk kreeg ik te maken met de DIN fonds honden. Half mijn stage periode kwam er een klein teefje in het DIN fons van 10 jaar. Een hele leuke hond, heel vriendelijk en gehoorzaam en kan heel goed bij andere honden. Haar naam is Dimple. Ik dacht, wat zou het leuk zijn om nog een DIN fond hond te nemen. Wij hebben namelijk in 1998 Spike uit het DIN fonds gehaald, hij was toen 2,5 jaar oud. Ik heb meteen een E-mail met een foto naar huis gestuurd over Dimple. Ik vond het voor Spike ook wel wat om een vriendin te hebben. Maar vooral voor Dimple was herplaatsen belangrijk omdat het moelijk is om voor een hond van 10 jaar een goed tehuis te vinden. Mijn moeder vond het meteen een supergoed idee (wat ik verwacht had) maar mijn vader was nog een probleempje. 20 Juli werd ik door mijn ouders opgehaald, ze zouden s’middags komen samen met Spike. Ik heb ze Dimple laten zien en mijn moeder zag het helemaal zitten. Na wat aanhouden en zeuren van mij en mijn moeder, richting mijn vader, zijn we toch vertrokken zonder Dimple (helaas). Maar hier bleef het natuurlijk niet bij, hier was mijn vader nog niet klaar mee, hier kwam hij niet mee weg. Dus na enkele weken zeuren en aanhouden, van ons, heeft hij toch ingestemd en zouden we Dimple na de vakantie ophalen. 1 September was het dan eindelijk zover, in de auto, met Spike naar Lambertschaag een ritje van 2,5 uur. Heel spannend natuurlijk want zou het wel of niet gaan tussen Spike en Dimple? Eindelijk aangekomen en na de koffie werd Dimple naar buiten geleid en maakte kennis met Spike, dit verliep zeer goed. Hierna nog samen een wandeling gemaakt ook dit verliep zeer goed. Toen was het moment daar, samen in de auto in een beperkte ruimte, Spike snapte er niets van, maar Dimple ging op haar gemak lekker in de auto liggen alsof er niets aan de hand was. 
Onderweg een paar kleine schermutselingen en een aantal keren gestopt voor de hoge nood, viel de terug reis ons 100 % mee. Dimple vond het toch wel even vreemd want toen ze languit in de kamer lag kwamen er 2 rare harige beesten op 4 poten polshoogte kwamen nemen wat er allemaal aan de hand was. Dimple wist niet goed hoe je er mee om moest gaan, Nadat ze er achteraan had gezeten was de pret over en tot nu toe gaat het nog steeds goed tussen de katten en Dimple. Maar het blijven vreemde beesten die katten. Gelukkig gaat het goed tussen Spike en Dimple. Met z’n alleen zijn we heel blij dat we Dimple erbij hebben tevens geeft het ons een goed gevoel dat we een hond van 10 jaar nog een fijn leven kunnen aanbieden. Freek en Anita bedankt voor alles. Groeten Amy, Spike en Dimple. Voor Dimple, achter spike
