donderdag 26 april 2012

Boefke


En toen kwam Boefke ….

 Een dag zoals zovelen. Effe facebook checken. Oh, dalmatiërfokker Aleida heeft een foto gepost. Een guitige kop kijkt op, recht in de camera. “Boefke zoekt een nieuwe thuis”. Effe delen zodat die ook op mijn pagina staat, want elke hond verdient immers een leuke thuis, niet?
Maar dat kopje laat me niet los.  Nog maar eens effe er naar kijken, effe doorklikken naar de site van het Din-fonds. Het doet me iets. Zonder woorden even de foto tonen aan de echtgenoot.”Toffe kop. “ zegt-ie
Hmm. Dag later nog eens foto tonen aan de echtgenoot, weer zonder woorden, maar met een blik die waarschijnlijk genoeg zei. “Heb je er dan nog niet voor gebeld?” vraagt hij. Meer heb ik niet nodig.  Ik stuur een mailtje naar Jose Lagendijk en dan gaat de bal rollen.
Boefke zoekt een nieuwe thuis, en ik wil hem die geven.  Ons Dalmatiërteefje Benz wordt een dagje ouder, en de tuin, het huis vooral de wil is er om er een hond bij te nemen.

Boefke woonde ondertussen bij Freek en Anita, en hop, tussen Kerst en Nieuw reden we drie uur naar Noord-Holland voor een eerste bezoek aan Boef.

Liefde op het eerste gezicht. Boefke was wild, sprong hevig tegen ons op, trok aan de riem, was niet zindelijk, had eigenlijk in zijn jonge leventje niets, maar dan ook niets geleerd.  Onontgonnen terrein, een pup in een heel groot, maar zeer mager lichaam.
Hier was werk aan de winkel. Maar we waren er klaar voor.  Nog even wachten, en op 13 januari mochten we onze Boef gaan halen.
Een vermoeiende rit van 3 uur naar België, ‘rustig in de auto zitten’ was niets voor Boefke.
Thuisgekomen verliep de kennismaking met Benz zoals verwacht: beetje grommen, effe tonen dat zij hier de baas is, en het was in orde.

Dat gebrek aan zindelijkheid, dat was op 2 dagen gefikst. Af en toe gebeurde er nog wel een ongelukje, maar wat wil je, het is immers nog een pup.
Want dat was hij echt, in dat grote lijf zat een jong hondje dat het allemaal nog moest leren. In de puppyklas van de hondenschool ging het prima met deze reus tussen al dat jong geweld, en al gauw mochten we naar de A-klas.

Enkel met ons konijn, een Vlaamse Reus van 7 kilo, liep het mis. Boefke was nog maar enkele dagen bij ons, en hij had haar te pakken.  Op een zondag naar de dierenarts, hechtingen en een maand intensieve verzorging van het konijn ( en een fortuin aan dierenartskosten later), was het konijn terug op de been. Samenleven met Boef was echter een permanent gevaar voor konijntje-lief, dus een andere thuis werd voor haar gezocht en gevonden bij de schoonvader.  Konijntje is nu veilig en gelukkig in haar nieuwe thuis.

Nu, na 3,5 maand, is onze Boeveman (zoals hij door de 6-jaar-oude dochter liefdevol genoemd wordt) niet meer weg te denken in ons gezin.
Hij is nog steeds wild, loopt iedereen geregeld ondersteboven, maar is niet meer te vergelijken met de hond die we in januari mee naar huis namen. 
Hij werd mijn 3e schaduw…ik word overal gevolgd door 2 dalmaten nu ipv door 1.Dat is soms om gek van te worden, maar als ik in die lieve lieve ogen kijk, dan weet ik…ik heb een goede beslissing genomen