En toen kwam Boefke ….
Maar dat kopje laat me niet los. Nog maar eens effe er naar kijken, effe
doorklikken naar de site van het Din-fonds. Het doet me iets. Zonder woorden
even de foto tonen aan de echtgenoot.”Toffe kop. “ zegt-ie
Hmm. Dag later nog eens foto tonen aan de echtgenoot, weer
zonder woorden, maar met een blik die waarschijnlijk genoeg zei. “Heb je er dan
nog niet voor gebeld?” vraagt hij. Meer heb ik niet nodig. Ik stuur een mailtje naar Jose Lagendijk en
dan gaat de bal rollen.
Boefke zoekt een nieuwe thuis, en ik wil hem die geven. Ons Dalmatiërteefje Benz wordt een dagje
ouder, en de tuin, het huis vooral de wil is er om er een hond bij te nemen.
Boefke woonde ondertussen bij Freek en Anita, en hop, tussen
Kerst en Nieuw reden we drie uur naar Noord-Holland voor een eerste bezoek aan
Boef.
Liefde op het eerste gezicht. Boefke was wild, sprong hevig
tegen ons op, trok aan de riem, was niet zindelijk, had eigenlijk in zijn jonge
leventje niets, maar dan ook niets geleerd.
Onontgonnen terrein, een pup in een heel groot, maar zeer mager lichaam.
Hier was werk aan de winkel. Maar we waren er klaar
voor. Nog even wachten, en op 13 januari
mochten we onze Boef gaan halen.
Een vermoeiende rit van 3 uur naar België, ‘rustig in de
auto zitten’ was niets voor Boefke.
Thuisgekomen verliep de kennismaking met Benz zoals
verwacht: beetje grommen, effe tonen dat zij hier de baas is, en het was in
orde.
Dat gebrek aan zindelijkheid, dat was op 2 dagen gefikst. Af
en toe gebeurde er nog wel een ongelukje, maar wat wil je, het is immers nog
een pup.
Want dat was hij echt, in dat grote lijf zat een jong hondje
dat het allemaal nog moest leren. In de puppyklas van de hondenschool ging het
prima met deze reus tussen al dat jong geweld, en al gauw mochten we naar de
A-klas.
Enkel met ons konijn, een Vlaamse Reus van 7 kilo, liep het
mis. Boefke was nog maar enkele dagen bij ons, en hij had haar te pakken. Op een zondag naar de dierenarts, hechtingen
en een maand intensieve verzorging van het konijn ( en een fortuin aan
dierenartskosten later), was het konijn terug op de been. Samenleven met Boef
was echter een permanent gevaar voor konijntje-lief, dus een andere thuis werd
voor haar gezocht en gevonden bij de schoonvader. Konijntje is nu veilig en gelukkig in haar
nieuwe thuis.
Nu, na 3,5 maand, is onze Boeveman (zoals hij door de
6-jaar-oude dochter liefdevol genoemd wordt) niet meer weg te denken in ons
gezin.
Hij is nog steeds wild, loopt iedereen geregeld
ondersteboven, maar is niet meer te vergelijken met de hond die we in januari
mee naar huis namen.
Hij werd mijn 3e schaduw…ik word overal gevolgd
door 2 dalmaten nu ipv door 1.Dat is soms om gek van te
worden, maar als ik in die lieve lieve ogen kijk, dan weet ik…ik heb een goede
beslissing genomen
