Jake "van DIN naar DUN "Het heeft allemaal nogal wat poten in de aarde gehad, maar we zijn hartstikke blij met hem. Overigens, aan alles is te merken dat dat gevoel wederzijds is. Hoe dat allemaal gekomen is? Daar gaan we dan: de story van Jake. We hebben nu ruim 30 jaar dalmatiërs. De meeste jaren daarvanaltijd twee tegelijk. Door de opgedane ervaringen hebben we het idee gekregen dat je eigenlijk in het algemeen op twee manieren een hond kunt houden. Je bent gewoon hondeneigenaar, of en dat is onze filosofie, je denkt goed na over hoe je het beste met de hond kan omgaan. Doe je het laatste dan is dat voor hond en baas het allerplezierigst. De fokker van het teefje (3) dat we thans hebben meldde ons bij de aanschaf dat ze eenzijdig doof was. Het leek ons geen probleem om haar te nemen, want we hadden al een (geadopteerde) reu in huis. Achteraf is het een goede keus geweest een eenzijdige dove hond te nemen bij een andere hond. Hoewel veel mensen namelijk beweren dat die eenzijdige doofheid in de praktijk geen problemen oplevert, beleven wij dat toch anders. Omdat kennelijk het “stereofonisch” effect ontbreekt, kan zo’n hond niet vaststellen waar het geluid vandaan komt. Op het strand is dat op te lossen door hard zwaaiend de aandacht te trekken, maar in de duinen of in een bos is er een kans van zich niet kunnen oriënteren op het geluid, met alle gevolgen van dien. Bij ons richtte het teefje zich echter tijdens de wandelingen goed op de alfa reu en volgde precies al zijn gangen. We zijn haar dan ook nooit kwijt geweest. Toen kwam de dag dat die tweede hond, een 7 jaar oude geadopteerde reu, tijdens de wandeling plotseling dood neer viel. Ik hoef hier niemand uit te leggen wat voor verdriet we daar allemaal van gehad hebben. We hadden slechts 5 jaar wederzijds van elkaar kunnen genieten. Langzaam kwam het dagelijks leven weer op gang en ook onze teef sloeg zich er moedig doorheen.
Op de webpagina van het dierenasiel in Middelburg werden we een paar weken later getroffen door de foto en het verhaal van de driejarige zwartgestipte DIN-reu Jake . Op de foto zag hij er vermagerd, ziek en verdrietig uit. Een paar dagen later hebben we hem opgehaald. Dat werd het begin van twee maanden dokteren en opvoeden. Ondanks de goede zorgen in het asiel was zijn staart stukgeslagen. Hij liep letterlijk krom van de pijn. Al na één week heeft de dierenarts 20 cm staart moeten amputeren. Maar we waren er nog niet. Ontstoken oren, blaasgruis, een verrotte kies, een bloot liggende tandzenuw, alsmede een verschrikkelijk slecht onderhouden gebit vereisten eveneens medisch ingrijpen. Dat is allemaal achter de rug en Jake heeft zin in het leven, is hersteld van alles en komt ook goed aan. Maar, los van deze op te lossen zaken, speelde er nog een behoorlijk gedragsprobleem. Jake liep keurig aan de riem, maar bij loskoppelen ging hij er als een speer vandoor en kwam ook niet terug. In een drukke woonomgeving met busbanen en doorgaande wegen leverde dit een gevaarlijke situatie op. Wat we ook probeerden, waarmee we hem ook lokten, niets hielp en het vluchtgedrag werd eerder erger dan minder. Hij kende wel wat kunstjes zoals zitten en pootjes geven, maar was zeer onopgevoed. Plassen in huis, springen op bank en aanrecht, het schoonlikken van alles in de afwasmachine en smikkelen vanaf de salontafel onderstreepten dit. Omdat alles te verklaren moest zijn, hebben we in het verleden van Jake gegraven. De fokker meldde dat hij “maar met stambomen verstrekken gestopt was, toen de chips hun intrede deden”. Het verband snapte ik niet maar gaf me niet een goed gevoel. 
We bleken van Jake de zesde eigenaar te zijn. Dat is nogal al wat voor een driejarige reu. Gemiddeld 2 eigenaren per levensjaar. Jake was om verschillende redenen steeds terug naar het asiel gebracht. Allergie van kinderen en niet alleen thuis kunnen zijn werden onder andere als redenen vermeld. Het vluchtgedrag bleek echter ook bekend. Op het strand verdween Jake achter de horizon en kwam, soms een half uur later, terug als het hem uitkwam. Ook in het dorp waar hij woonde vluchtte hij graag en vaak en werd altijd door dorpsinwoners steeds weer teruggebracht. De eigenaren beloonden hem dan. Alhoewel ik dat begrijp, werd zo ook het weglopende initiatief beloond, wat uiteraard tot herhaling leidde. Ik moet bekennen, na vier weken zakte de moed ons in de schoen en hebben we even getwijfeld hem ook terug te brengen. Tien jaar met een levenslustige hond aan de lijn is voor hond en baas geen pretje en dat vluchtgedrag hadden we nooit met onze eerdere dalmaten meegemaakt. Alleen in huis was het een schat en we konden terugbrengen ook natuurlijk niet over ons hart krijgen. We besloten tot drastische maatregelen en meldden ons bij de hondenschool “Aan de Voet” in Vijfhuizen. Niet alleen heeft die school in de Haarlemmermeer een dijk van een naam, maar ook met onze vorige honden hebben we daar fantastische resultaten geboekt. Er werd gebruik gemaakt van de “Black Box” methode, waarbij het positieve gedrag van de hond beloond wordt. Met deze positieve methode werd het ondeugende gedrag in huis snel opgelost. Na ruim twee maanden trainen mocht Jake dan weer los. Uiteindelijk moest nu dan toch de hond meer aan ons gehecht zijn en ook de trainingen via die methode moesten geholpen hebben. Helaas. Het tegendeel bleek waar. Ondanks de trainingen aan lange en korte, dikke en dunne lijnen vluchtte Jake bij loskoppelen weer onmiddellijk en kwam weer niet terug. Na weken twijfelen, internet en litteratuur raadplegen en vele, vele gesprekken met voor-, en tegenstanders bleek er niets anders op te zitten dan een correctie met een elektrische halsband. Dat was voor ons, als pertinente tegenstanders daarvan, een moeilijke keus. Anita de Boer van Dalmatiërs In de Opvang vatte eigenlijk alle discussies kort en bondig samen: een hond 10 jaar aan de riem is voor hond en eigenaar erg en hem continue blijven corrigeren is ook voor het dier afschuwelijk. Onder de zeer deskundige leiding van de hondenschool hebben we de op afstand bedienbare correctie gebruikt. Ik kan kort zijn: voor hond en eigenaar en ook uitdrukkelijk in die volgorde, geen pretje. Het dier krijgt domweg een elektrische schok waarvan je dan wel de sterkte zelf kunt instellen, maar toch.. Echter, het resultaat was verbluffend en ongelofelijk. Jake had na drie correcties onmiddellijk binnen een kwartier in de gaten wat van hem verwacht werd. En……hij kon los en bleef bij ons. Het leven veranderde onmiddellijk voor hem (en ons). Hij speelt fantastisch met andere honden, we worden scherp in de gaten gehouden en hij reageert onmiddellijk op roepen of fluiten. Ook op stranden worden we goed in de gaten gehouden en hij komt onmiddellijk op fluitsignaal of roepen terug als we de onderlinge afstand te groot vinden worden. We hebben er een fantastische, gezellige en vrolijke hond aan gekregen. Zonder de bemoedigende woorden en adviezen van José Langendijk van Dalmatiërs in Bemiddeling, Anita de Boer, de medewerksters van het dierenasiel in Middelburg en de hondenschool “Aan de Voet” hadden we het niet gered.Het raadplegen van deze partijen is met dergelijke problemen een must. Veel en veel beter voor hond en mens om gelijk professionele raad en begeleiding te zoeken. Al met al is Jake dus geen DIN hond maar een DUN, Dalmatische Hond Uit (de) Nood, geworden. Wordt het niet eens tijd dat we als dalmatische honden eigenaren onze kennis en ervaringen bijvoorbeeld in een forum op deze internet site gaan bundelen? Wij doen er van harte aan mee. Rick en Hanneke Hirs, januari, 2006, Hoofddorp.
Vervolg: Hallo allemaal, Het is alweer een tijdje geleden, dus ikdacht er goed aan te doen nog eens even wat info over onze Jake te geven. Het gaat, om maar eens met de spreekwoordelijke deur in huis te vallen, werkelijk SUPER. Een schat van een dier. Aanhankelijk, zeer zeer gehoorzaam, vriendelijk, onderdanig, volgzaam, gezellig en af en toe een beetje leuk stout. We komen net terug van de uitgestelde 5 daagjes Texel. Die waren eerder gepland, maar dat kon toen door de trechter van Jake en zijn wegloopgedrag beter niet door gaan. We hebben het allemaal de afgelopen week met zijn vieren op Texel dubbel en dwars ingehaald. Jake heeft gekeet in bossen, duinen en op het strand. 
Daar tussendoor in zijn (meegenomen) mandje uitgeronkt en s’morgens vroeg stiekum op bed tussen ons ingekropen als een stil muisje (wat we natuurlijk zogenaamd niet merkten). Een heerlijke hond. Een voorbeeld voor dewijk. Iedereen heeft het ook over hem. Men heeft immers de aanloop meegemaakt, het niet aflatende getrain van me in regen en sneeuw gezien en het uiteindelijke (met behulp van een ieder) fantastische eindresultaat, alleen maar behaald door zijn goede en lieve karakter. Ik heb ook een foto bijgevoegd. De inmiddels op normaal gewicht aangekomen Jake, zit net eens effe lekker van het uitzicht op zee te genieteren. Nou, jullie zijn weer even bij. Groeten van Hanneke en Rick.