Dit is Ayu voor ons vaak Joupie, Voordat zij bij ons kwam wist ik niets van het Din fonds en ook niets van dalmatiërs. Toevallig kwam ik het fonds tegen op internet, had het uitgedraaid en deed er vervolgens niets mee. Een week later ging ik toch maar eens bellen en kreeg José aan de telefoon een ontzettend leuke vrouw met wie ik uren kan praten en alleen maar over de Dalmatiër. Het was niet mijn bedoeling om gelijk een hond te adopteren want de honden die op dat moment op het Internet geplaatst waren, paste niet bij onze leefsituatie en we waren nog niet verhuisd naar ons nieuwe huis (een paardenpension) waar uiteraard paarden staan en er lopen katten, kippen, geitjes en andere honden en natuurlijk de pensionklanten daar moet een hond wel allemaal mee om kunnen gaan. Na een poosje gepraat te hebben gaf José aan dat er een hond was aangemeld die goed bij ons zou passen, deze hond was nog niet op het Internet geplaatst. Er werd heen en weer gebeld en zodoende kwam Ayu op 1 april 2006 (geen grapje) bij ons in Egmond Binnen terecht vanuit Delft. Alhoewel ze daar heel goed werd verzorgd en er ontzettend veel van haar gehouden werd, kon zij toch door omstandigheden niet op haar vorige adres blijven. Het moment was daar, een razendsnelle hond sprong uit de auto en begon alleen maar heen en weer en in de rondte te rennen zodat je alleen maar witte en zwarte strepen zag. Okeeeee dan...binnen was het een drukte met schoonmakende moeders en het hele huis overhoop omdat we net onze laatste spulletjes van ons oude adres binnen hadden. 
Een paar stoelen en koppies koffie en vooral kennismaken met de hond die haar lip optrok de tanden liet zien....pardon... jaaa, dat is lachen?! Dus ik ben aan iedereen aan het uitleggen dat ik een hond heb die lacht en niet vals is. Het was even wennen voor haar zonder haar vertrouwde baasjes maar de ruimte en de aandacht van alles en iedereen die wij haar konden bieden vond ze toch meteen wel erg aantrekkelijk. De paarden vindt ze allemaal lief en de paarden haar ook. Ze loopt er tussen en onderdoor alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Ze vindt al het bezoek leuk de hondjes maar ze is toch waaks. Als ik boven in mijn kantoortje zit laat ze het weten als er iemand in de stal aanwezig is. Ze weet precies wanneer het een paard is of iets of iemand anders die de geluiden maakt. Nu is zij 2 maanden bij ons en het is alsof ze er altijd is geweest. Ik kan haar in ieder geval niet meer missen, de schoothond (denkt ze). Zoals ik al zei wist ik niets van Dalmatiërs en dat is maar goed ook denk ik wat alle verhalen over dit ras maakt de hond niet aantrekkelijker (laten we eerlijk zijn) maar inmiddels hebben we van elkaar geleerd. Ik weet nu dat ik alle eetbare dingen niet op tafel kan laten liggen. De kattenvoerbakjes zijn niet veilig als ik niet in de buurt ben (daar gaat de filosofie van het wolvendieet waar ze het overigens ontzettend goed op doet). Ze is vreselijk jaloers als ik iets anders aandacht geef in plaats van haar. Maar ze luistert eigenlijk heel goed voor een 1 jarige hond vooral als er een koekje aan vast hangt. Ze is gewoon een "lekkere muts" zoals wij dat zeggen. Lekker enthousiast, lief, drollerig, aanhankelijk, slim en soms stout maar dat is vaak al weer snel vergeten, vooral als je naar dat (on)schuldige koppie kijk. Ondanks dat Ayu niet echt weet dat ze een hond is heb ik er geen seconde spijt van dat ze bij ons is komen wonen. Verder moet ik het DIN Fonds mijn complimenten overbrengen, op deze manier je hond een goede baas te kunnen geven en de nieuwe baas een passende hond die niet weer moet verhuizen, echt geweldig! Ook het op een ras gericht zijn en door mensen die weten waar ze het over hebben is eigenlijk een must. Ik weet niet of het gaat lukken maar ik zal proberen nog een vervolg te schrijven over Ayu (Joup) Groeten uit Egmond Binnen.
